Via de Facebook-pagina van YALFU heb ik een meet & greet gewonnen met Enrico Galiano. Ik mocht de Italiaan in Utrecht ontmoeten op 13 oktober 2019. Deze schrijver was voor het eerst in het buitenland met één van zijn boeken, namelijk “De bijzondere woorden van Gioia”. Ik ben dan ook één van de eersten die hem vragen kon stellen over zijn boek en over zijn schrijven, super spannend dus!
De Bijzondere Woorden
“De bijzondere woorden van Gioia” is het eerste boek van Enrico Galiano dat in een andere taal dan het Italiaans is vertaald. Voor hem is dit een ontzettend grote doorbraak. In Italië heeft hij al veel bekendheid geoogst. Dit komt onder anderen doordat hij een bekende docent literatuur is. In Italië zijn al verschillende boeken verschenen. Nu “De bijzondere woorden van Gioia” een succes aan het worden is, is er besloten ook andere boeken van hem naar het Nederlands te vertalen. We kunnen dus meer boeken van hem verwachten de komende tijd.




Enrico Galiano in gesprek met fans
Het boek “De bijzondere woorden van Gioia” heeft in het Italiaans een andere titel. Deze titel heeft echter naar het Nederlands vertaald weinig zin. Het is een soort Italiaanse uitdrukking die wij in onze taal niet gebruiken. Er is daarom gekozen voor de titel “De bijzondere woorden van Gioia“. Deze bijzondere woorden slaan, ironisch genoeg, op woorden die niet in elke taal voorkomen. Soms heb je een gevoel of een gebeurtenis, die je zo graag onder woorden zou willen brengen, maar waarvan je niet weet hoe. Enrico Galiano zoekt in alle talen of er een taal is dat hier wel een woord voor heeft en laat Gioia dit gebruiken. Een voorbeeld zou zijn het woord ‘gezellig’ in het Nederlands, wat geen directe vertaling heeft in een andere taal. Dit woord heeft hij helaas niet gebruikt. Een woord dat hij zelf leuk vond, is een Chinees woord dat wordt gebruikt om een gevoel te omschrijven. Het gevoel dat je hebt als je weggaat na een discussie en dan bedenkt wat je had moeten zeggen. Je wilt eigenlijk terug naar de discussie, om alsnog je punt te maken, maar het is te laat.
Inspiratie
Veel beginnende schrijvers hebben al hun hele leven schrijver willen worden. Ik ben er ook zo één. Daarom was ik erg benieuwd of Enrico Galiano eerst de drang had om een boek te schrijven of eerst het verhaal bedacht en toen vond dat hij dit met de wereld moest delen. In zijn geval was het een beetje van beiden. Enrico Galiano is zijn hele leven met literatuur bezig geweest. Dit is dan ook de reden dat hij literatuurdocent is geworden. Echter dwingt hij zichzelf niet om een te gaan zitten en te schrijven. Hij wacht totdat hij een goed idee heeft en begint dan te schrijven.
Voor “De bijzondere woorden van Gioia” betekende dit dat zijn inspiratie kwam van het ophouden van zijn relatie met zijn ex-vriendin. Enrico Galiano was heel open over deze periode van zijn leven. Zijn vriendin besloot ineens niet meer door te willen met de relatie. Zonder een goede reden verdween zij plotseling uit Enrico’s leven. Hij bleef vasthouden aan het idee dat het misschien enkel een fase zou zijn. Helaas bleek dit niet het geval. Hij kreeg een harde klap toen hij er achter kwam dat zijn ex hem geblokkeerd had op alle sociale media en voelde zich heel onwerkelijk.
Deze ervaring heeft hij gebruikt om het karakter Gioia te maken. Gioia heeft altijd een denkbeeldige vriendin gehad. Ze werd veel gepest en wist zich zo minder eenzaam te voelen. Nu het beter met haar gaat en ze niet meer gepest wordt, is haar denkbeeldige vriendin verdwenen. Ze heeft daar nu een echt vriendje voor in de plaats gekregen. Maar wat nou als hij ook niet echt blijkt te zijn?
Autobiografisch
Op deze manier is het boek dus een beetje autobiografisch geworden. Het verhaal van Gioia lijkt op hoe hij zich voelde toen zijn vriendin hem ineens verliet. Het leek alsof zij nooit had bestaan. Hierdoor was ik nieuwsgierig of er meer autobiografische elementen in het verhaal voorkwamen. Er blijkt een karakter te zijn met hetzelfde syndroom als zijn broertje. Door hier over te schrijven heeft Enrico Galiano de ziekte van zijn broertje een betere plek weten te geven. Het syndroom waar het om gaat is het PAS, of ook wel Ouderverstoting genoemd.
Toen ik vervolgens vroeg of zijn broertje het boek ook gelezen had en wat hij van ‘zijn eigen’ personage vond, bleek ik een gevoelige snaar te raken. Enrico Galiano heeft zelf misschien veel gehad aan het schrijven over dit syndroom, zijn broertje was hier veel minder uitgesproken over. Hij gaf Enrico complimenten over het boek en waarschijnlijk geeft dit al aan hoe goed hij het gedaan heeft. Er echt over praten blijft echter een pijnlijk punt.
Het omslag
Enrico Galiano is een ontzettend vriendelijke man, met een hele mooie schrijversmentaliteit. Ik ben zeker benieuwd naar zijn komende boeken en hoop dat er nog meer boeken van hem vertaald zullen worden. Een recensie van “De bijzondere woorden van Gioia” volgt snel!